Hassan’s Angels, Het gaat om het innerlijk
Uitmarkt Amsterdam, 28-08-2003
Veel mensen zeuren dat het cabaretaanbod devalueert. Er zou te veel kaf zijn, dat niet van het koren gescheiden wordt. Dan denk ik altijd maar: ach het valt wel mee. Diversiteit is toch goed. Lekker veel keus. Bovendien: smaken verschillen.
Na het zien van het vrouwelijke trio Hassan’s Angels, ben ik toch geneigd mij bij de zeurende groep van cabaretcritici aan te sluiten. Het half uur durende programma dat deze meiden brengen, hangt aan elkaar van onoriginele sketches en clichés. Het is natuurlijk al lang geen vernieuwende ‘move’ om de culturele verschillen tussen autochtonen en allochtonen als rode draad te nemen. Maar als je daar dan onverhoopt toch voor kiest, kom dan met een vernieuwende invalshoek of zienswijze. Helaas. De meest voor de handliggende grappen vliegen mij om de oren. De voorspelbare Amsterdamse en Turkse typetjes zijn niet van de lucht. De sketches en de overgangen tussen de verschillende stukken zijn bovendien vaak erg rommelig. Een parodie op het al lang vergeten Ademnood (van Linda, Roos en Jessica) geeft weinig blijk van creativiteit. En zo kan ik nog tal van voorbeelden noemen (zoals de overbodige dansjes), die ik de lezer maar zal besparen.
Qua spel, techniek en zang zie ik absoluut wel potentie in deze dames. Met een origineel en goed geregisseerd programma, met spitsvondige en creatieve ideeën wil ik Hassan’s Angels ooit wel eens terugzien. Ooit. Voorlopig wil ik door deze ‘wannabees’ graag met rust worden gelaten!
Het gaat om het innerlijk, luidt de titel van het programma. Ja, jammer dat ik daar niets van terugzag….